عوارض دیررس.
شایع ترین عارضه دیررس ناشی از لوتشیوم درمانی، اختلالات خونی است که خوشبختانه در اکثر موارد برگشت پذیر است و بیمار معمولا در طی 2 سال از اتمام دوره درمان بهبود می یابند. اختلالات خونی شدید ولی برگشت پذیر(درجه 3 و 4) در 11 درصد از بیماران رخ می دهد در حالیکه کاهش شدید و دائمی گلبول های سفید خون و پلاکت در کمتر از 2 درصد بیماران دیده می شود. بدخیمی های خونی شامل سندرم میلودیسپلاستیک یا لوسمی میلوئیدی حاد در 2 تا 4 درصد بیماران با یک تاخیر 3 ساله از اولین سیکل درمان دیده شده است. در ترایال درمانی تومور نورواندوکرین، شایع ترین اختلال خونی ناشی از لوتشیوم درمانی کاهش چلاکت است که در 25 درصد بیماران دیده می شود. کاهش شدید گلبول های سفید خون (شامل نوتروفیل ها و لنفوسیت ها) و پلاکت به ترتیب در 1، 9 و 2 درصد بیماران دیده می شود. وجود اختلالات خونی قبل از شروع درمان، نارسایی کلیه، سن بالای 70 سال، جذب شدید مغز استخوان در تصاویر اسکن اکترئوتاید ، سابقه قبلی شیمی درمانی و درمان های میلوتوکسیک (درمان های سرکوب کننده مغز ستخوان)، تهاجم سلول های بدخیم به مغز استخوان عوامل خطر بروز و تشدید اختلالات خونی هستند. نتایج یک مطالعه بر روی 16 بیماری که طحالشان با جراحی خارج شده بود (اسپلنکتومی)، هیچ گونه اختلال خونی با اهمیت مشاهده نشد که ممکن است مطرح کننده نقش محافظتی اسپلنکتومی بر بروز اختلالات خونی مهم ناشی از لوتشیوم درمانی باشد.
تشعشعات رادیواکتیو به کلیه ها حین لوتشیوم درمانی ممکن است باعث آسیب گلومرول ها و کاهش میزان تصفیه گلومرولی (GFR) شود. آسیب کلیوی شدید (درجه 3 و 4) در 1 تا 2 درصد بیمارانی که تحت لوتشیوم درمانی گرفته اند، دیده شده است. سابقه ابتلا به فشار خون و دیابت و نیز سن بالا از عوامل خطر بروز آسیب کلیوی است. بالعکس، تجویز همزمان اسیدهای آمینه محافظت کننده کلیه (شامل لیزین و آرژنین مثبت) جذب داروی لوتشیوم دوتاتیت را در کلیه ها به صورت رقابتی مهار می کند و تشعشعات ناخواسته رادیواکتیو به کلیه ها به میزان 9 تا 53 درصد کاهش می دهد.
آسیب کبدی ممکن است در بیماران مبتلا به متاستازهای گسترده کبدی خ دهد. در یک مطالعه، آسیب شدید و جدی کبدی ناشی از لوتشیوم درمانی در 0.6 درصد از بیماران گزارش شد. بیمارانی که علایم اختلال عملکرد کبدی و آسیت نشان می دهند، را می توان با رژیم درمانی کم نمک و تجویز داروهای مدر درمان کرد. در موارد مقاوم، کشیدن مایع آسیت و گذاشتن شانت از پریتوئن به ورید ممکن است کمک کننده باشد.
گرد آوری شده توسط مرکز پزشکی هسته ای اکسیر هلف .