در روز درمان، پروتکل درمان و مفاد رضایتنامه مجدد با بیمار مرور می گردد.  تکمیل مراحل اداری و بیمه در روزهای قبل به تسریع و انجام به موقع مراحل درمان کمک زیادی می کند و باعث می شود که بیمار . پرسنل در روز درمان فقط بر روی مراقبت های درمانی بیمار متمرکز باشند. ویزیت روز قبل از درمان هم به بیمار کمک می کند تجربه بهتری از فرایند درمان داشته باشد. تیم های آموزش دیده متشکل از پزشک و پرستار و تکنولوژیست مجرب در موفقیت آمیز بودن درمان و برطرف کردن نگرانی های بیمار، به ویژه اگاهی از عوارض شایع درمان نقش کلیدی دارند.

انفوزیون آمینواسیدهای لیزین و آرژینین، از نیم ساعت قبل از تزریق لوتشیوم آغاز می شود و تا 3 الی 4 ساعت بعد از اتمام تجویز لوتشیوم ادامه می یابد تا از شدت تشعشات وارده به کلیه کاسته شود. به منظور کاهش تهوع و استفراغ ناشی از تجویز آمیونواسیدها، نیم ساعت قبل از شروع انفوزیون ، داروی ضد تهوع به صورت خوراکی یا وریدی به بیمار تجویز می شود.

اتاق تزریق داروی لوتشیوم بهتر است سرب کوبی شده باشد و یک سرویس بهداشتی در کنارش وجود داشته باشد. اگر اتاق سرب کوبی نشده باشد، به شرطی که این اتاق نسبت به سایر بیماران و پرسنل، بذ اساس دستورالعمل های حفاظت در برابر اشعه در فاصله مکانی قابل قبول قرار داشته باشد، بلامانع است. بیمار حین درمان توسط یک تکنولوژیست و پرستار تحت نظر قرار می گیرد. پرستاری که در این تیم مشغول به کار است از نظر قوانین حفاظت در برابر اشعه آموزش های لازم را دریافت کرده است و تحت نظارت تیم پزشکی هسته ای فعالیت می کند. در تمام طول درمان یک نفر متخصص پزشکی هسته ای یا انکولوژیست برای انجام مشاوره های لازم همواره در دسترس است. یک تیم متخصص حفاظت در برابر اشعه به سرپرستی مسئول مربوطه به این تیم الحاق می گردد. این تیم موظف است آستانه تشعشع بیماران را در زمان ترخصی تعیین کرده و محیط را از نظر آلودگی های رادیواکتیو بررسی و تایید کند.

عوارض جانبی زودرس لوتشیوم تراپی

محلول های تزریقی آمینواسید به منظور کاهش آسیب ناشی از تشعشعات رادیواکتیو به کلیه ها مورد استفاده قرار می گیرد. محلول های حاوی آمینواسیدهای اضافه علاوه بر آرژنین و لیزین، اسمولالیتی بالاتری دارند و ممکن است باعث ایجاد تهوع و استفراغ در بیمار گردند. بر اساس نتایج ترایال درمانی تومورهای اندوکرین، یکی از شایع ترین عوارض جانبی لوتشیوم درمانی تهوع و استفراغ است که به ترتیب در 59 تا 47 درصد بیماران رخ می دهد. محلول آمینواسید تزریقی مورد استفاده در این ترایال علاوه بر لیزین و آرژنین، حاوی ایزولوسین، لوسین، آلانین، ترئونین و ترپتوفان نیز بود. استفاده از محلول هایی که فقط حاوی لیزین و آرژنین حاوی بار الکتریکی مثبت هستند (5 درصد) ، در مقایسه با محلول های هیپراسمولار (71 درصد)، به میزان چشمگیری تهوع و استفراغ را کاهش می دهد. تجویز داروهای ضد تهوع خوراکی و وریدی قبل از انفوزیون آمینواسیدی نیز در کاهش بروز تهوع استفراغ موثر است.

انفوزیون سریع محلول های آمینواسید ممکن است در بیماران در معرض خطر (مانند بیمارانی که در مراحل ابتدایی افت عملکرد قلب هستند) با افزایش حجم داخل عروقی و نارسایی احتقانی قلب  همراه باشد. بنابراین در چنین بیمارانی استفده از آمینواسیدهای با حجم تزریقی کمتر باید مد نظر باشد. استفاده از آمینواسیدهای تغلیظ شده در این بیماران ممکن است با اختلالات الکترولیتی مانند افزایش پتاسیم سرم همراه باشد.

گاهی ممکن است واکنش های موضعی شامل قرمزی خطی یا شبکه ای در امتداد مسیر ورید در محل تزریق، مانند نوعی فلبیت، رخ دهد.  درمان این واکنش های موضعی شامل قطع تزریق، خارج کردن کاتتر داخل رگ و ادامه انفوزیون از یک مسیر وریدی جدید است.

بیماران مبتلا به تومور کارسینوئید، سابقه بیماری قلبی، درگیری وسیع (حجم بالای تومور فعال)، متاستاز کبدی و/یا سطوح بالای کروموگرانین A در خون و 5 هیدروکسی ایندول استیک اسید ادراری، در معرض خطر بروز کریز کارسنوئید حین لوتشیوم درمانی هستند.اصلاح اختلالات الکترولیتی (املاح خون)، دهیدراسیون و هیپوپروتئینمی (کاهش سطح سرمی پروتئین) قبل از درمان در کاهش کریز کارسینوئید ضروری است. به علاوه استفاده از دگزامتازون و آنتاگونیست های انتخابی گیرنده های 5-هیدروکسی تریپتامین 3 نیز در بیماران پرخطر باید مد نظر باشد. تزریق زیرجلدی 250 تا 500 میکروگرم اکتروتاید، 1 تا 2 ساعت قبل از تزریق لوتشیوم نیز در این بیماران کمک کننده است. اگر علیرغم درمان های پیشگیرانه کریز کارسینوئید بروز کرد، حین یا بلافاصله بعد از تزریق لوتشیوم، 500 تا 1000 میکروگرم هر 5 دقیقه تا زمان کنترل علایم، به صورت وریدی به بیمار تزریق می شود. در موارد نادری ممکن است علیرغم اقدامات فوق علایم بدتر شوند که در این صورت ممکن است نیاز به بستری و انفوزیون وریدی ممتد اکتروتاید باشد. دردسترس بودن اکتروتاید تزریقی حین لوتشیوم درمانی ضروری است.

بیماران مبتلا به فئوکروموسایتوما یا پاراگانگلیوما در معرض خطر کریز فشار خون متعاقب لوتشیوم درمانی هستند که می توان برای درمان آن از داروهای مهارکننده آلفا یا بتا آدرنرژیک استفاده کرد.

بیماران مبتلا به فئوکروموسایتوما یا پاراگانگیوما کاندیدای لوتشیوم درمانی لازم است توسط متخصص غدد ارزیابی و تحت نظر باشند.

بیمارانی که مبتلا به حجم وسیعی از درگیری تومورال هستند، ندرتا ممکن است دچار سندرم لیز تومور شوند. در صورتیکه سطح اسیداوریک سرم افزایش یافته یا در لب مرز تجویز آلوپورینول به منظور پیشگیری ممکن است توصیه شود.